Ուղարկված է: 20.03.08 02:49. Վերնագիր: Սիրային բանաստեղծությո
Druzya ya ochen lyublyu stixi. osobenno stixi pro lyubov (sama toje sochinyayu)!!!!!! Davayte napishem svoi i (ne svoi) lyubimie stixi pro lyubov!!!!!
Handipum!!!!
Menq handipecinq patahabar Nujn srjaranum, nujn sexanum Vaxuc el cheinq tesel irar Karotel einq bavakanin!!! Es ekel ei im tiknoj het Du amusnut het mez ancanot Ev lur naelov achqerid mej Es tesnum ei mi lur karot.... Taqun xmecinq menq irar kenac Hayacqov taqun barevecinq Ev voch mi bar, u hnchyun chasac Ancanoti pes bajanvecinq...... Miajn te verjum bajanvelis Qo amusin@ tesa inchpes Tiknojs taqun asec...... .......Hogis gites inchqan ei karotel qez.........
Քեզանից լավը աշխարհում չկա, Քո կանչով եկա, անուրջով եկա։ Բայց ինչքան եկա՝ այնքան հեռացար, Ինչքան հեռացար՝ այնքան բարձրացար, Հասար աստղերին, խառնվեցիր նրանց, Նրանք մարեցին, քո լույսը մնաց։ Հիմա երկնքում դու ես, և աստված։
Ամեն մեկ հուշ քեզմե ինձի՝ երազ մ՚է, Որ իմ կյանքիս կարծես առանցք կկազմե․ Այդ երա՜զն է, որ ես կապրիմ մանկունակ, Ու երազն այդ՝ զիս կտանջե շարունակ․․․
Օ՜, չեմ ուզեր, որ բաժանվիս ինձմե դուն․ Իմ հոգվույս մեջ մեղմիկ սուզվող քա՜ղցր թույն, Ու խոլ գընացքն ինձմե քանի բաժնե քեզ, Իմ հեգ հոգիս ալ ավելի կհուզես․․․
Գիտեմ, որ դոն չես հիշեր զիս ա՛լ երբեք, Գիտե՛մ, որ ես ըստվեր մ՚էի քեզ համար․․․ Սակայն քանի կունկդրեմ երգն հողմավար
Ծառերուն մեջ հեծող աշնան տխրաբեկ, Քե՜զ կխորհիմ մայրամուտի սա պահուն, Հոգիս լեցված՝ ներկայությամբ անհուն․․․
Ուղարկված է: 27.07.08 19:02. Վերնագիր: Ես ..
Ես ամեն վայրկյան սպասեցի քեզ, Իբրեվ կանա՛չ ուխտավորի սպասող մի մատուռ անդուռ, Եվ քեզ սպասելով լցվեցի վայրկյաններով, Որից այն կողմ Մնաց մի անժամանակ տարածություն՝ Հավերժություն՝ դու՛…
Նորից լուսացավ. Լույսն առավոտի արցունք է թափում. Այս առավոտը կրկին տխուր է, Որ լուսանում է...
Իսկ ինձ թվում է, Թե պատուհանս մեկը թակում է. Ներս գալ է ուզում, որ չթրջվի Արցունքով լույսի... Նորից լուսացավ. Պատուհաններս արագ բացում եմ. Ու ներս է ընկնում արցունքաշաղախ Լույսն առավոտի...
Ուղարկված է: 15.08.08 19:59. Վերնագիր: Ես Œ..
Ես չգիտեի, որ դեռ կարող եմ իմ խենթ ու խելառ երազանքների ոսկե մակույկը դեպ բաց ծով հանել։ Ես չգիտեի, որ մի ողջ գիշեր, երբ փոթորիկը գինի կքամի սրտիս զարկերից, նավահանգստի ու փարոսների փրկարար լույսը ինձ չի էլ կանչի։ Ու չգիտեի, որ երբ պայքարը իզուր է դառնում, քաղցր է թվում անպայքար մահը...
Ահա ընկած է մեր միջև նորից Իմ արցունքներից գոյացած մի լիճ Ու մի ճանապարհ անանցանելի ... Իսկ քո կարոտի ցամաքած առուն Ընկած է ... Գիտե՛մ, քո ու նրա մեջ: Ավա՛ղ, փոթորկուն իմ լճի վրա Չկա առագաստ, ոչ էլ լա՜ստ կարգին, Որը նավարկեր դեպի քո հոգին:
Ուղարկված է: 16.08.08 18:38. Վերնագիր: Էլ ..
Էլ չէի փնտրում. Թվում էր՝ չկաս, չես եղել երբեք, Ու սպասումն իմ Հանգել էր ինչպես մաշված մի լապտեր, Ու կարոտներս խաղաղվել, լռել, Մատնել էին ինձ մի անդորրության, Ուր ապրում էի ես՝ չապրելու պես: Թվում էր չկաս ու չես լինելու, բայց եկար, եկար որտեղի՞ց, ինչպե՞ս: Քեզ ով մոլորված իմ բախտին խաչեց: ... Հիմա զարթնել է Իմ մեջ մի թրթիռ տիեզերական, Ու անհունից ես երջանկության Կանչեր եմ լսում: Հիմա սիրտը իմ զարկում է հազար Կարոտի ուժով, Ու վազքն իմ արյան կարող է ամեն մի ցավ խորտակել...
Անցած սերերի, կորած երգերի Հուշն էլ երբեմն հարկավոր է մեզ, Ու մի մեղմ, բարի ցոլանք է նետում Մեր հոգու վրա: Եվ հին օրերից ճառագող Այդ լույսի ներքո Հեշտ տարբերում ենք սուտ սերերն ամեն Ու երգերը կեղծ... Այսօր ողջ օրը քեզ էի հիշում Ու ...հիմա պիտի Հոգիս լվանամ վերջալույսի մեջ:
Դու՝ մի երազ, Ես՝ երազի թևին թառած, Դու՝ մի հեքիաթ, Ես՝ մի մանուկ Հեքիաթների պարզ աշխարհում տունս գտած... Դու՝ քնքույշ վարդ գարնանային, Ես՝ բուրմունքից նրա արբած... Դու՝ կապուտակ անամպ երկինք, Ես քո սրտից թևեր առած Դեպի երկինք ճախրող թռչնակ. Դու՝ վառ գարնան մի հրապույր, Ես՝ հմայված գարնան գերի... Դու՝ մի ճամփա կանչո՜ղ, տանո՜ղ Ես՝ մի անցորդ. Դու՝ մի աշխարհ լի հմայքով, երազանքով, Չկարդացված մի սիրավեպ. Ես՝ մի փոքրիկ, փոքրիկ ածու, Որ սիրատենչ թոթովում եմ սիրո բառեր...
Դու՝ քո ճամփան վաղուց գտած, Ես՝ քո դարձին կարոտ, վհատ Դեռ լողում եմ երազներում...
Ինձ ստիպում ես նորից գրել, Նորից բառերի քաոս-աշխարհից Գտնել երազներ, հեքիաթներ լուսե Ու ընծայել քեզ։ Ինձ դարձնում ես կամքիդ գերին, Դարձյալ ստիպում լուսնի շողերից Հույզեր ու հույսեր նրբահյուս անել Ու ընծայել քեզ։ Ուզում ես ու՞ժը խոսքերիդ փորձել, Իմանալ՝ արդյոք հասե՞լ է ժամը, Վայրկյանն իններորդ կոչվող ալիքի, Որի կտավը միգուցե մի օր Պիտի զարդարի քո շքեղաշուք Ննջարանն անտի... Ինձ վտարու՞մ ես մտքերիդ ծովից, Մի՞թե չես փորձել մագնիսի ուժը Մոլեգնած հոգուս, Թե՞ վստահում ես խոսքերիդ ուժին... Տե՛ս, չսխալվես, Չէ՞ որ կարող եմ իմ լույս բառերով Սանսկրիտն հոգուդ հանգիստ վերծանել, Վերածել սիրո անմեղ հնչույթի Ու... ընծայել քեզ։
Մի նայիր այդպես՝ Իմ աչքերին օտար, Ուր լողում է տառապանքը մի հին ազգի... Սեղմիր ինձ կրծքիդ, Ջերմագին այնպես, Որ մոռանամ ջերմությունը հայրենիքիս... Համբուրիր ինձ այնքան ուժգին, Որ ամեն վայրկյան Շրթերիս չթառի «Հայաստան» բառը... Սիրիր ինձ, սիրիր մեղմ ու քնքույշ, անմնացորդ, Որ չզգամ բուրմունքը հայրենի հող ու ջրի Եվ չարտասվեմ ես կրկին...
Եվ ինձ հանիր հունից, Վրդովիր այնպես, Որ վերանա պատկերը Սեգ սարերի մեր քարքարոտ Բռնիր ձեռքս, սեղմիր այնքան ամուր, Որ չտանեն ինձ Վայրագ հողմերն անծանոթ...
Ա՜խ, իմ հեռավոր, Իմ երազ, իմ սեր. Քեզանով եմ դիմացել Եվ դիմանում եմ Թեկուզ օտարացած՝ երկար դարեր...
Ուղարկված է: 08.10.08 17:57. Վերնագիր: Ես ..
Ես քո ափերի անսահմանության ջերմության ներքո միայն սեր տեսա, խանդը մեզ պետք չէր։ Ես քո աչքերի անվերջանալի մուգ գիշերներում միայն սեր տեսա. քո մուգ աչքերի գիշերի գույնի՜ց այգում արարվեց գիշերագույնը ... Ես քո կաթիլվող երազի հետքում միայն սեր տեսա. անձրև չկար, ու խանդն առանց ջուր զու՜ր պապակվում էր։ Ես քո շուրթերի գինոտ ժպիտում միայն սեր տեսա. քո սերը լույս էր, և այդ գիշերը իմ լույսն է հիմա։
Ափերիդ ջերմը, Աչքերիդ գույնը, Երազիդ հետքը Ու շուրթիդ համը Այսօր ինձ նորից Դավադրաբար Առաջնորդում են Դեպի հուշերի Գինեբույր այգի՝ Երկուսանալու... Եվ ես՝ մենակս, Ես՝ մենավորս, Արդեն գալի՜ս եմ...
Ուղարկված է: 12.10.08 02:04. Վերնագիր: Es el em sirum vor i..
Es el em sirum vor inqs em kardum,bajc vor mek urishn e asmunqum,dranic el mi ajl hajhujq em stanum
Ուղարկված է: 17.10.08 01:26. Վերնագիր: ՔՈ ..
ՔՈ ՁԵՌՔԵՐԸ
Ես սիրո՜ւմ եմ քո ձեռքերը Որոնք, արդեն քանի՜ տարի, Ինձ ամենի'ց ամուր գրկում, Սակայն երբեք չե'ն... բանտարկում. Ինձ աշխարհի տե'րը անում, Սակայն երբեք չեն տիրանում. Օղակի պես շուրջս պրկվում, Բայց չե՜ն խեղդում, այլ` լոկ փրկո՜ւմ, Ինչպես փրկում են խեղդվողի'ն... Քո ձեռքե'րը,- Նո՜ւրբ, Ասողի՜կ, ՈՒ երգեցի՜կ, Որոնց ափում, Ես` չո՜ր խեցի, Մարգարի՜տ եմ քիչ-քիչ դառնում... Ես սիրում եմ քո ձեռքերը... "Մարգարի'տ եմ քիչ-քիչ դառնում..."- Իսկ Մարգարիտն այս աշխարհում Ինչքան էլ թա՜նկ լինի, անգի'ն, Ինչքան չքնա՜ղ ու եզակի՜,- Երբեք պիտի չխնայե՜ս Եվ... միշտ... կրցք'իդ վրա' պահես,- Թե չէ, քո ջե՜րմ կրծքից հեռու, (Քո սիրո'ւց ու կրծքից հեռո'ւ), Իսկույն խամրո՜ւմ է, դալկանո՜ւմ,- Կրկին դարձած... նույն չոր խեցի՜ն...
Այնպես ուզում եմ Անունդ թողնել Կեսգիշերային ավազի վրա, Որ լուսաբացին Նա արտացոլված լինի ցողերում, Մինչեվ քեզ հասնի Ձայնիս մշուշով պարուրված խոսքս... Ու ես փախչելով Հին լռությունից, Կնդունեմ իսկույն Սիրո հրամանն անխուսափելի:
Հուրն են սիրո սևի սիրուն լույս աղջիկներն Հայաստանի, Սրտիս վրա քայլող գարուն` կույս աղջիկներն Հայաստանի, Իմ սիրտն ի՜նչ է, ա'խ, թե ուզեն` բերդեր կառնեն մի հայացքով, Անառիկ բերդ ու սիրո սյուն` հույս աղջիկներն Հայաստանի:
Մեկը մեկից պարզ ու կախարդ, մեկը մեկից խոսքով քաղցր, Ետ կբերեն ալևորին, օձ կթովեն աչքով քաղցր, - Մեկը` աստղիկ, մեկը` լուսնյակ, մեկն` արևի տեսքով քաղցր, - Իմ Հայաստանն են զարդարում նուրբ աղջիկներն Հայաստանի:
ՈՒ չգիտեմ որի՞ն սիրեմ, որի՞ն թողնեմ անհագ սրտով, Ամենքին է սրտիս աչքը արևի պես կրակ սրտով, Երբ հուր ծովի պես են քաշում` ո՞նց դիմանաս վտակ սրտով, - Ինձ աստղերից ցած են բերում սուրբ աղջիկներն Հայաստանի:
Իմ Սևանը ո՞նց ցամաքեց, երբ սևածով աչքերը կան, Իրենց նման հարբեցընող գինին քամող ձեռքերը կան, Վարդ շուրթերին բուրմունքի պես Կոմիտասի երգերը կան, - Քարից անգամ լույս են քամում բյուր աղջիկներն Հայաստանի:
Բայց մի գանգատ ունի կյանքս` այն, որ ինձ մի վարդ չտվին, Սուրբ եմ Արա Գեղեցիկի պես` ինձ մի սուրբ Նվարդ չտվին, Ինձ թողեցին գիրկն ընկածի, դեռ ասում են` դարդ չտվին, - Գերեզմանս են աչքով փորում զուր` աղջիկներն Հայաստանի:
Առանց նրանց` երգս պաղ էր` արև բացին իմ երգի մեջ, Նրանց սիրո ձեռագործն է ծիածանը երկնքի մեջ, - Բայց քաջ կասեմ` մեկին սիրես, լավի՜ն սիրես ու լա'վ սիրես, Որ քեզ պաշտեն բոլո՜ր սիրուն, լույս աղջիկներն Հայաստանի: H.Shiraz
Սովորիր լսել քարի շնչառությունը, Նրա կարծր հառաչը զգա ու նոր քարկոծիր՝ Ես քո առաջ կանգնած եմ, անիծված եմ, Թե զորու է կամքդ՝ սիրտը իմ խոցիր, Բայց թե դողում է դեռ սերը քարի ներսում՝ Կանչիր ինձ ու ես քեզ մոտ կգամ: Խենթս , ա՜խ խենթս միթե դու չես զգում, Որ լոկ քո համար ես կամ...
Ուղարկված է: 19.11.08 14:22. Վերնագիր: Էլ �..
Էլ քեզ չսիրել՞... Կա՞ այդպես հնար._ Հանել քո սերը իմ սրտի խորքից,_ Նու՛յնն է` Թե մի օր լի՛ճը Սևանա, Հանեն Գեղամա լեռների գրկից, Հանեն ու տանեն` լեռները թողած Առանց հմայքի՛ ու կախարդանքի՛… Էլ որտե՞ղ տենչիս մակույկը լողա, Կարկաչի Զանգու՛ն իմ ներշնչանքի…
Այսօր իջնում է առաջին ձյունը... Եվ տաք է ձյունն այդ, ախ, այնքան է տաք, Որ ինձ թվում է, թե ձյուն չէ բնավ, Որ դա ամպերի կարոտն է մաքուր, Եվ որ ամպերը թեթեվանում են իրենց կարոտից:
Ինչ որ անանուն ծաղկի բուրմունք եմ առնում ես օդից... Բայց ոչ,երեվի դա բուրմունքը չէ անանուն ծաղկի, Դա' աղջիկների այտերի վրա Շիկնանքից հալչող ձյան փաթիլներն են երեվի բուրում: Իսկ դու, սիրելիս, Դու, որ ինձ համար Ամենքից լավ ես շիկնում աշխարհում, Հետս չես, չկաս ու չես էլ գալու: Մայթերին կախված մշուշը դալուկ Ձյունի օրորվող փաթիլների հետ Իմ բաց ճակատն է քնքշորեն շոյում... Բայց ինձ, սիրելիս, քո տաք ձեռքն էր պետք: Նայիր, այս մայթին դեռեվս չկա ոչ մի ոտնահետք, Իսկ ես կուզեի, Որ այս ձյունը տաք Օրհնության նման ու բարության պես Իջներ երկուսիս ուսերի վրա եվ հասակն ի վար, Քանզի իր մաքուր ու տաք քնքշանքով Այս ձյունը շատ է մեր սիրուն վայել:
Կուզեի հիմա քո աչքերի մեջ ես անվերջ նայել Ու քեզ շշնջալ տողերն այն երգի, Որ դեռ չեմ գրել, Բայց որոնք արդեն Վերուվարում են երակներիս մեջ Եվ ինձ շշնջում. -- Սերը... Նման է նա ճշմարտության, Կես ճշմարտությունն ինչի է նման, Ինչի է նման կես սերն աշխարհում...
Այսօր է միայն, որ քեզ չեմ տեսել, Եվ կապույտ բոցով կարոտս է այրվում: Այսօր է միայն, որ քո ձեռքի հետ Չեմ կիսել քնքշանքն իմ այրվող ափի Ու մոլորվել եմ, չգիտեմ արդեն, Թե որտեղով է անց կենում, իրավ, Սահմանագիծը բախտավորության ու տառապանքի: Ու եթե հանկարծ գայիր դու, անգին, Եթե պատահմամբ ելնեիր իմ դեմ, Ելնեիր ձյունոտ, Ցողոտ, Ծիծաղկոտ, Հավատա, հոգիս, Որ եթե անգամ ես լուռ մնայի, Չշշնջայի տողերն այն երգի, որ դեռ չեմ գրել, Դու կլսեիր շշուկը նրանց, --Սերը... Նման է նա ճշմարտության, Կես ճշմարտություն չի լինում կյանքում, Չի լինում կես սեր... Ու եթե սերը կիսվում է հաճախ, Ապա կիսվում է Լոկ երջանկության ու տառապանքի, Իսկ տառապանքն այդ (քաղցր տառապանք), Հավատա, որ նույն երջանկությունն է: Այսօր իջնում է առաջին ձյունը...
Քո աչքերի մեջ տեսա իմ փնտրած երջանկությունը: Ուզեցի վերցնել. -- Ուշ է,-- ասացիր տագնապով թաքուն,-- չեմ ուզում տեսնել ես ուրիշ մեկի դժբախտությունը, Ուրիշի վշտից չեմ ուզում ծաղկի կակաչն իմ բախտի... Ու բաժանվեցինք' սրտի սուր ցավով, մորմոքով սրտի, Թեեվ ողջ կյանքում մենք իրար էինք որոնել անվերջ Եվ հազիվ էինք հանդիպել իրար աշխարհում այս մեծ:
Ու այդ օրվանից մի սուր կսկիծ եմ զգում կրծքիս տակ, Մխում է այնտեղ մեր ձեռքով վառված ու խոր անթեղված' գերված մի կրակ: Թեեվ թվում է օտար ենք իրար եվ վաղուց ես դու ուրիշի գրկում Եվ քո ստվերն եմ ես միայն գրկում, Բայց էլի դու ես հոգուս երկնքում, Քո խնդությունից խնդում է սիրտս, Քի վշտի պահին իմ սիրտն է տնքում:
Եվ դու լավ գիտես, որ կանչես' կգամ, Բայց մանկան ձեռքն է շուրթերդ փակում, Թե ես կանչեմ քեզ, գիտեմ, դու կգաս, Բայց... ատամիս տակ շուրթերս են սզում, Արյունոտվում են սեփական դավից Ու տնքում եմ ես ահավոր ցավից, Սակայն եվ ոչ ոք այն չի նկատում, Իմ սրտի մեջ է արյունը կաթում...
Ու մենք երկուսով մի սիրտ ենք կարծես, Մեջտեղից կիսված մի սիրտ բախտածեծ Եվ մեր սերը մեծ փորձում ենք թաղել Մեր զավակների ժպիտների մեջ...
Ինչ արած: Մեկը զոհում է իր կյանքը հանուն գալիքի, Մեկն ազատության համար կամովին իր կյանքն է տալիս, Մեկը մեռնում է զոհասեղանին իր հայրենիքի, Կամ գնացքի տակ ընկնող մանկանը մահից փրկելիս: Իսկ մենք մեր կյանքը ողջակիզեցինք Մեր արյան ծաղկած հյուլեի համար Եվ չթողեցինք, որ վիշտը նման թունավոր օձի ոլորի նրանց ժպիտները վառ: Մեր ատամներով ոչ թե շուրթ, Աել սիրտ արյունոտեցինք ու մեզ զրկեցինք Երջանկությունից...
Գիտեմ, ապրեցինք մեծ ու ահավոր մի ԶՈՀՈՂՈՒԹՅՈՒՆ, Սակայն չգիտեմ, Անմտություն էր, թե խոհեմություն...
Ուղարկված է: 01.02.09 01:48. Վերնագիր: Iroq shat lavn er :s..